zondagskind


gif van de foto's van Zondagskind

Iedereen is kind, of is het geweest. Iedereen heeft een jeugd gehad. Het is belangrijk voor mij om een universeel vertrekpunt te nemen, om het te hebben over ervaringen die we delen, zaken die ons allemaal aanbelangen.
Graag wil ik gelijklopende of herkenbare associaties in ervaringen oproepen. Kinderen zijn een goed aanknopingspunt. Ze hebben een fragiliteit en een schoonheid die dankbaar is om mee te engageren. Hun tijdsbeleving - bijvoorbeeld in het spel - is helemaal anders. Ze kunnen opgaan in momenten die totaal en daardoor onbegrensd zijn. Hun realiteitsbeleving wijkt af en is soms kwetsbaar. Die fragiliteit van het kind zijn, daar houden we restanten van in ons volwassen leven.
Toch hebben we daar te weinig aandacht voor. Door de disciplinering die in onze alledaagse bezigheden gaandeweg meer en meer overneemt, kunnen mensen dit gevoel verliezen.
We worden kwetsbaar geboren en we overleven onze jeugd. Eigenlijk blijven we hier heel ons leven door bepaald. Je jeugd bepaalt mee wie je later zal zijn.
Bouwstenen en verzamelde bagage definiëren je leven als volwassene. Je kan niet onder je jeugd uit.
Voor de reeks in dit boek ben ik zelf terug op zoek gegaan naar wat vroeger was.
Misschien is het onderliggend thema voor dit project wel escapisme. Een poging om de speelruimte terugvinden die we als kind gekend hebben. Escapisme is voor velen een coping strategie om hun batterijen op te laden en zo de wereld aan te kunnen. Sommigen willen af en toe vijf minuten ontsnappen, anderen proberen hun eigen leven te ontvluchten. Hierover hoeven we geen oordeel te vellen, maar we kunnen het fenomeen wel aankaarten.

Doorheen een proces van fotograferen, tekenen, confrontatie en mixen van media kreeg de reeks in dit boek vorm. Ze hoopt een geduldige empathie te voeden om het kind in onszelf beter - of opnieuw - te waarderen.